آسمــانِ دل غــربـتــکــده ام بــارانــی ست           ابری ام دیــدۀ ماتــم  زده ام بــارانـی ست

مثل پــروانه دلــم دربه در ســوختـن است           گریۀ شمــع همه زیـر سـر سـوختــن است

این چه داغیست که جان همه را سوزانده است           در دل قبـر دل فــاطمه را سوزانــده است

این چه دردیست که تا یاد غـمـش می افتم           مثــل خَس در گــذر بــاد غـمـش می افتـم

در هــوایش که به من؛ نام معــلـق بــدهید           حـقـتــان است ولیــکـن به منــم حق بدهید

بار سنگین غمش خانه خرابـم کـرده است           هر طبیـبی به مـداوام جــوابــم کرده است

حَسن از هیبت نامش جـمـلـی را انــداخت           باورم نیست که یک ضربه علی را انداخت

بــاورم نیست که خیــبــر شکن از پا افتاد           حـضرت واژۀ بر خــواستن از پــا افـتــاد
کم نمکدان تو را هر که نمک خورد شکست؟           باز با زخم سرت کعبه ترک خورد شکست

یا علــی هیچ کس از لطف تو ناکــام نبود           پــدری مثــل تو هـمبــازی ایــتــام نـبــود

هر شب کــوفـه منــور ز نگــاهت می شد           شمــع بزم فـقــرا صورت مــاهت می شد

چه بــلایــی به ســرت آمــده بـابــای همه           تیــغ که سر زده بر ســر زده؛ بابـای همه

نه فقــط بین سرت فــاصله انــداخته است           بین چشمــان ترت فــاصلـه انداختــه است

زخــم های دل ایتــام پــی مــرهــم توست           مرد ویــرانه نشیــن منتظــر مقــدم توست

همه بودنــد و امــام از همه بیکس تر بود           زینب ای وای دوبـاره سر یک بستـر بود